जगायास तेव्हा खरा अर्थ होता

जगायास तेव्हा खरा अर्थ होता 

निरर्थासही अर्थ भेटायचे ,

मनासारखा अर्थ लागायचा अन 

मनासारखे शब्दही यायचे ...

नदीसागराचे किनारे कधीही 

मुक्याने किती वेळ बोलायचे ,

निघोनी घरी शेवटी जात असता 

वळूनी कितीदा तरी पहायचे ...

उदासी जराशी गुलाबीच होती 

गुलाबातही दु:ख दाटायचे ,

जरा एक तारा कुठेही निखळता

नभाला किती खिन्न वाटायचे ...

असेही दिवस कि उन्हाच्या झळांनी 

जुने पावसाळे नवे व्हायचे ,

ऋतूंना ऋतूंनी जरा भागले कि 

नव्याने जुने झाड उगवायचे ...

मनाचा किती खोल काळोख होता 

किती काजवे त्यात चमकायचे ,

मनाभोवती चंद्र नव्हता तरीही 

मनाला किती शुभ्र वाटायचे ...

आता सांजवेळी निघोनी घरातून 

दिशाहीन होऊन चालायचे ,

आता पाऊलेही दुखू लागली कि 

जरा मीच त्यांना उरी घ्यायचे ...

जगायास तेव्हा खरा अर्थ होता 

निरर्थासही अर्थ भेटायचे ...

--- सौमित्र (किशोर कदम)