कविता बिविता

तो दाटून ये घननीळ पाडून मनाला पीळ
दुरात शांतता मोठी पण भोवताल व्याकुळ
भरण्यास भावना सागर मी पानावर पाझरतो
म्हणतात उगाचच लोक मी कविता बिविता करतो

प्रश्नातच दडली घुसमट उत्तरी शक्यता धुरकट
जीव इतका हताशलेला की निव्वळ भरकट भरकट
शून्याच्या मागे पळतो लेखणीमधून ओघळतो
म्हणतात उगाचच लोक मी कविता बिविता करतो

तिज काही समजत नाही मग मौन पाळतो मीही
तिकडे कागद निस्तब्ध तर इकडे चौखूर स्याही
ही अबोल भरता ओंजळ एखादा शब्द निसटतो
म्हणतात उगाचच लोक मी कविता बिविता करतो

या सरळ साकड्या कविता या वेड्यावाकड्या कविता
माझ्याहून किती निराळ्या रांगड्या फाकड्या कविता
मी लिहितो कुजबुज केवळ लोकांस भाव सापडतो
म्हणतात उगाचच लोक मी कविता बिविता करतो

- विशाल (१२/०२/२०१९)