ढळताच एक अश्रू, बोलेल राख माझी
सरलो कसा कसा मी, सांगेल राख माझी
हातात हात माझ्या होता कधी तुझाही
इतकीच फक्त कबुली मागेल राख माझी
संपून जन्म गेला जे मांडता न आले
ते विषय जीवघेणे टाळेल राख माझी
फिर्याद थांबलेली ओठी असेल सुद्धा
पण आब गुंतल्याची राखेल राख माझी
जाता निघून सारे कर स्पर्श एक हलका
बघ ओलसर जराशी वाटेल राख माझी
निःश्वास टाकल्यावर, वळशील तू निघाया
पायास त्या क्षणाला माखेल राख माझी
नजरेपल्याड जेव्हा होशील सावरूनी
हलकेच शेर हळवा मांडेल राख माझी
आनंद पेंढारकर
No comments:
Post a Comment