गात्रागात्रातून फुललीस जेव्हा 

संन्यस्तांचे सुटले संयम 

फुटले बांध देहाचे या अन 

कोप-यात बसले शिस्त नियम 

------- विशाल 

तुझ्या गाली ओघळले पावसाचे दोन थेंब 

अन ओठ माझे वेडे तरीदेखील लांब 

क्षणभरात तृष्णा उसळली शतजन्माची 

जे दिसले ते संयमाचे फक्त एक दंभ ...

---- विशाल 

अस्वस्थ

तू का गं इतकी दूर ? 

नदीला पूर ,

सागरा भरती...

मी एक अजाण अस्वस्थ ,

असा उध्वस्त ,

किना-यावरती ...

उध्वस्त किनारा ,

तळमळणारा ,

मनातूनी थरकाप ...

याद छळे ,

तुज का न कळे ?

पाण्यात आगीची छाप ...

चढते पाणी ,

मी अनवाणी ,

पाउलखुणा वाळूत ...

आकाश भरे ,

डोळ्यात झरे ,

पण दोन क्षणांची बात ...

क्षण दोन तरी ,

रुतलेत उरी ,

न भरलेले घाव ...

अंदाज नसे ,

उमटते कसे ,

अस्पष्ट तुझे नाव ...

--- विशाल 

जिंदगी ना मिलेगी दोबारा

दिलोमे तुम अपनी बेताबिया लेके चल रहे हो
तो जिंदा हो तुम
नजरमे ख्वाबोकी बिजलीया लेके चल रहे हो
तो जिंदा हो तुम
हवाके झोकोके जैसे आझाद रहना सिखो
तुम एक दरीयाके जैसे लहरोमे बहना सिखो
हर एक लम्हेसे तुम मिलो खोले अपनी बाहे
हर एक पल एक नया समा देखे ये निगाहे
जो अपनी आंखोमे हैरानिया लेके चल रहे हो
तो जिंदा हो तुम
दिलोमे तुम अपनी बेताबिया लेके चल रहे हो
तो जिंदा हो तुम


---- जावेद अख्तर