तव नयनांचे दल

तव नयनांचे दल हलले गं

पानावरच्या दवबिंदूपरी 

त्रिभुवन हे डळमळले गं || धृ ||

तारे गळले वारे ढळले 

दिग्गज पंचाननसे वळले 

गिरी ढासळले सूर कोसळले 

ऋषी मुनी योगी चळले गं || १ ||

ऋतुचक्राचे आस उडाले 

आभाळातून शब्द निघाले 

आवर आवर आपुले भाले 

मीन जळी तळमळले गं || २ ||

हृदयी माझ्या चकमक झडली

नजर तुझी धरणीला भिडली 

दोन हृदयांची किमया घडली 

पुनरपि जग सावरले गं || ३ ||

---- बा भ बोरकर 

हाल-ए-दिल तुझ्याशी बोललो तरी पण ,

तुला किती कळाले  .. गोष्ट ही निराळी ..

--- विशाल 

जगायास तेव्हा खरा अर्थ होता

जगायास तेव्हा खरा अर्थ होता 

निरर्थासही अर्थ भेटायचे ,

मनासारखा अर्थ लागायचा अन 

मनासारखे शब्दही यायचे ...

नदीसागराचे किनारे कधीही 

मुक्याने किती वेळ बोलायचे ,

निघोनी घरी शेवटी जात असता 

वळूनी कितीदा तरी पहायचे ...

उदासी जराशी गुलाबीच होती 

गुलाबातही दु:ख दाटायचे ,

जरा एक तारा कुठेही निखळता

नभाला किती खिन्न वाटायचे ...

असेही दिवस कि उन्हाच्या झळांनी 

जुने पावसाळे नवे व्हायचे ,

ऋतूंना ऋतूंनी जरा भागले कि 

नव्याने जुने झाड उगवायचे ...

मनाचा किती खोल काळोख होता 

किती काजवे त्यात चमकायचे ,

मनाभोवती चंद्र नव्हता तरीही 

मनाला किती शुभ्र वाटायचे ...

आता सांजवेळी निघोनी घरातून 

दिशाहीन होऊन चालायचे ,

आता पाऊलेही दुखू लागली कि 

जरा मीच त्यांना उरी घ्यायचे ...

जगायास तेव्हा खरा अर्थ होता 

निरर्थासही अर्थ भेटायचे ...

--- सौमित्र (किशोर कदम)

संधीप्रकाशात

आयुष्याची आता | झाली उजवण |

येतो तो तो क्षण | अमृताचा ||

जे जे भेट ते ते | दर्पणीचे बिंब |

तुझे प्रतिबिंब | लाडे गोडे ||

सुखोत्सवे असा | जीव अनावर |

पिंज-याचे दार | उघडावे ||

संधीप्रकाशात | अजून जो सोने |

तो माझी लोचने | मिटू यावी ||

असावीस पास | जसा स्वप्नभास |

जीवी कासावीस | झाल्याविना ||

तेव्हा सखे आण | तुळशीचे पान |

तुझ्या घरी वाण | नाही त्याची ||

तूच ओढलेले | त्यासवे दे पाणी |

थोर ना त्याहुनी | तीर्थ दुजे || 

वाळल्या ओठा दे | निरोपाचे फूल |

भूलीतली भूल | शेवटली ||

--- बा भ बोरकर 

आठवणींचा त्रास होतो.. पण यात तुझा तरी काय दोष गं...

देवानेच जगात प्रत्येकाला ज्याची त्याची कामे वाटून दिली आहेत ना..

तुला छळण्याचं...

नि मला...

...

...

जळण्याचं

--- विशाल