तो निजला नाही बाळे! तो थकला आहे बाळे !

जे निजेत थकते मरते ते मायामुलींचे जाळे ...

तो उठला म्हणजे देईल डोळ्यात नदीचे पाणी ;

तू आवर सावर करता फिरशील पुन्हा अनवाणी ?

---- ग्रेस  

रस्सीखेच

रक्ताळल्या हातांचे सांगणे हेच आता 

मी घेतलेत काटे तू फुले वेच आता 

याच्यात प्राण नाही त्यालाही कान नाही

सारी मुखे पहातो मी मुक्यानेच आता 

प्यादे पळून गेले फासे झिजून गेले 

डाव चल उभारू हा नव्यानेच आता 

आम्ही कधी न केले कोणास दार बंद

ये वारीयासवेने सारे खुलेच आता 

उपमा नवीन शोधा आता जनावरांना 

आहेत हिंस्त्र झाली हि माणसेच आता 

निवडून कोण आला खड्ड्यात त्यास घाला 

मंत्री कुठे धनाचे ते बाहुलेच आता 

दरवाढ पृथ्वीवरी स्वर्गात नाही जागा 

नरकात सूट आहे जावे तिथेच आता 

फेडूनिया कटीचे माथ्यास बांधलेले 

कर 'डोळेझाक' दुनिये 'ते' नागवेच आता  

उस्फुर्तला कवी नि प्रतिभेस पूर आला 

उतरती शब्द पानी हे ओळीनेच आता 

हासला विदुषक पाहून आसवे का ?

कि भासती मुखवटे चेहरेच आता 

ओठात तुझ्या काही अर्थात काही बाही 

होती सवाल सारी का उत्तरेच आता ?

या क्षणी पास येशी त्या क्षणी दूर जाशी 

अर्थ काय याचा ? ( मज नवा 'पेच' आता )

शब्दांसवे असा का तू खेळशी 'विशाला'

झाली पुरे रोख ना हि 'रस्सीखेच' आता 

------विशाल 

निर्वाणीच्या क्षणामध्ये

निर्वाणीच्या क्षणामध्ये हे भडकून उठले बाहू

आम्ही निघालो कोण आडवे येतो आता पाहू 

असेल हिम्मत तर दाखवा वाट आमची अडवून

बांधून ठेवा , डांबून ठेवा , ठेवा अथवा गुंतवून 

मोहमायेचा पाश एकही उपयोगी पडणार नाही 

निघून गेलो कधी तुम्हातून, तुम्हासही कळणार नाही 

रडतील खडतील पडतील थोडे आसू आमुच्यासाठी 

जेव्हा होईल कलेवराची राख नदीच्या काठी 

शांतही होतील लगेच आमचा विझण्याआधी जाळ

विसरून जातील पुन्हा हळू हळू सरेल जैसा काळ

बनून तारका नभामधुनी लक्ष ठेउनी राहू 

पण या समयाला कोण आडवे येतो आता पाहू 

------- विशाल 

सोबतीस कोणी नव्हते
रेंगाळ म्हणून सांगाया .....

ना उरले कुठले नाते 

सांभाळ म्हणून सांगाया ....

एक गळाले पान ,

दूरात पोहोचले जेव्हा ,

इतुकेही नाही उरले 

आभाळ म्हणून सांगाया .....

----------विशाल 

ती आहे ... तिथेच आहे ...

ती आहे ...

तिथेच आहे ...

मी फिरतो इकडे तिकडे 

हो नाही ठरवताना 

मेंदूचे पडती तुकडे ....

ती आहे ...

तिथेच आहे ...

मी उगाच करतो त्रागा 

नाही होत रिकामी 

पण तिच्याजवळची जागा ....

ती आहे ...

तिथेच आहे ...

मीच जो वेगळा पडतो 

ती अस्खलित जातीची 

मी शब्दशब्दास अडतो ...

ती आहे ...

तिथेच आहे ...

मज तरीही येतो राग 

सांगावे कसे तिला हे 

कि जरा वेगळे वाग...

ती आहे ...

तिथेच आहे ...

मज ठाऊक खूप शहाणी 

हसते गालात हळूच 

ओळखून माझी कहाणी ...

ती आहे ...

तिथेच आहे ...

---- विशाल 

मुंबई - Here I come

खरे तर मुंबई मध्ये आल्या आल्या जे दिसले ते वहीत नोंद झाले होते पण इथे लिहायला मार्ग उपलब्ध नव्हता. आता रूमवर नेट आहे. सारे वहीतले मनातल्या सोबत हळू हळू बाहेर येईल.

सुरुवात करू या मायानगरीत आल्यावर सुचलेल्या पहिल्याच ओळींनी--

आले किती गेले किती आम्ही फक्त पहात होतो 

ऑटो मधल्या मिठ्या आणि खरे खोटेपणा ,

मोजत होतो काही कर्तव्यमग्न ओठ , गुंतलेले हात 

जवळजवळ नसलेलेच अंतर आणि 

ब-याचशा अंतरांतील फसवेपणा.....

                                       --- bandstand road, Mumbai (16 Aug, 10)