निरर्थासही अर्थ भेटायचे ,
मनासारखा अर्थ लागायचा अन
मनासारखे शब्दही यायचे ...
नदीसागराचे किनारे कधीही
मुक्याने किती वेळ बोलायचे ,
निघोनी घरी शेवटी जात असता
वळूनी कितीदा तरी पहायचे ...
उदासी जराशी गुलाबीच होती
गुलाबातही दु:ख दाटायचे ,
जरा एक तारा कुठेही निखळता
नभाला किती खिन्न वाटायचे ...
असेही दिवस कि उन्हाच्या झळांनी
जुने पावसाळे नवे व्हायचे ,
ऋतूंना ऋतूंनी जरा भागले कि
नव्याने जुने झाड उगवायचे ...
मनाचा किती खोल काळोख होता
किती काजवे त्यात चमकायचे ,
मनाभोवती चंद्र नव्हता तरीही
मनाला किती शुभ्र वाटायचे ...
आता सांजवेळी निघोनी घरातून
दिशाहीन होऊन चालायचे ,
आता पाऊलेही दुखू लागली कि
जरा मीच त्यांना उरी घ्यायचे ...
जगायास तेव्हा खरा अर्थ होता
निरर्थासही अर्थ भेटायचे ...
--- सौमित्र (किशोर कदम)
No comments:
Post a Comment